شعر

هله ، نومید نباشی که تو را یار براند                                    گرت امروز براند نه که فردات بخواند؟

در اگر بر تو ببندد ،مرو و صبر کن آنجا                                         ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند

و اگر بر تو ببندد همه رهها و گذرها                                               ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

نه که قصّاب به خنجر چو سر میش ببّرد                  نهلد کشته ی خود را ، کُشد آنگاه کشاند؟

چو دم میش نماند، زدم خود کندش پُر                                  تو ببینی دم یزدان به کجاهات رساند!

به مثل گفتم این را و اگر نه کرم او                                            نکشد هیچ کسی را و ز کشتن برهاند

همگی ملک سلیمان به یکی مور ببخشد                              بدهد هر دو جهان را و دلی را نرماند

دل من گرد جهان گشت و نیابید مثال           به که ماند؟ به که ماند؟ به که ماند؟ به که ماند؟

                                                    هله خاموش ، که بی گفت ازین می همگان را                                                     

                                                                بچشاند ، بچشاند ، بچشاند ، بچشاند